روزی شعرمن امشب دو برابر شده است           چون که سرگرم نگاه دو برادر شده است

چـون کـه بـانـوی کـلابیه پـسـر آورده           چــشـم وا کـن، پـدر خـاک قـمـر آورده

هـر که از قـافـلۀ فطرسیـان جا مـانـده           نظـرش خـیـره به گهـواره سـقـا مـانـده

زور بازوی تو بی حد و عدد خواهد شد           بعد از این اُمُّ بنین، اُمِّ اســد خـواهد شد

با وجـود تو زمیـن حـیدر دیـگـر دارد           کعبـه جـا دارد اگـر بـاز تـرک بردارد

از در خــانـۀ او پـا نـکـشـیـدم هـرگـز           چون حـسیـنی تر از عباس ندیدم هرگز

«کاشف الکرب» تویی؛ خنده ارباب تویی           «پـدر خـاک» عـلی و «پدر آب» تویی!

روی چشم تو بود جای حسن جای حسین           هست ما بین دو ابروی تو بین الحرمین

پیش خورشید و قمر سایه تو سنگین است           لیک در محضر زینب سر تو پائین است

ساقی ما چه شرابـی چه سبـویـی دارد           بـنـویـسـیــد رقــیـه چـه عـمـویـی دارد

صحبت از مردی تو کار بنی هاشم بود           نـام تو در دل میـدان رجــز قـاسـم بود

تیغ چرخانده ای وپیش توطوفان هیچ است           لشگری نزد تو گر آمده میدان، هیچ است

وسط جنگ زمین را به زمان دوخـته ای           فـن شمشیر زنی را ز که آموخـته ای؟!

ای جوان! پیر رهت کیست ازآن شاه بگو؟           «أشــهـــد أن عـلــیـاً ولـی الله» بـگـــو

او عـلمـدار حسین است ببـخـشـید مرا           مدح او کار حسین است ببخـشـیـد مـرا